Wybór terapii opartej na danym modelu teoretycznym powinien być przemyślany i dostosowany do oczekiwań pacjenta.

Jedną z najbardziej znanych i „historycznych” form jest psychoterapia psychodynamiczna (psychoanaliza) i to właśnie w tym nurcie pracuję. Można ją definiować jako metodę badania i leczenia zaburzeń, która polega na wydobywaniu na jaw przeniesień istniejących w stosunku do ludzi, otoczenia i analityka, ujawnianych dzięki rozwijającej się regresji wywołanej naturalną, nienarzucającą się, niekierującą pozycją analityka. Polega ona również na stopniowym usuwaniu przeniesienia, uświadamianiu idei i emocji nieświadomych, zmniejszaniu oporów wyłącznie drogą interpretacji, klaryfikacji, konfrontacji.

Ten rodzaj terapii skierowany jest do osób o silnej motywacji i chęci pracy nad sobą, jak również wymaga dużego zaangażowania i samoanalizy. W toku terapii konieczna jest analiza siebie - umiejętności te pomogą w efektywniejszej pracy i rozwiną się w bardziej dojrzałe. Sam proces nierzadko jest długotrwały.

Działanie lecznicze, specyficzne dla psychodynamiki, przypisuje się uświadomieniu pacjentowi jego nieświadomych myśli i emocji, analizowaniu i uświadamianiu nieświadomych mechanizmów obronnych oraz analizowaniu i interpretowaniu przeniesień.

Pacjent często nie dostrzega przeniesień, nieświadomych przeżyć, ponieważ są dla niego nieprzyjemne. Wypiera pewne wiadomości i zdarzenia. Terapia ma uświadomić mu ten opór i wyjaśnić jego przyczyny.

W pracy z pacjentem nie zapominam o elastyczności, dostosowując technikę i metodę pracy do aktualnego stanu pacjenta oraz problemu, z którym przyszedł do mojego gabinetu. Swoją pracuję poddaję nieustannej superwizji, co pozwala mi na obiektywne prowadzenie procesu terapeutycznego i osiąganie z pacjentem założonych przez niego celów.